Podczas mojej pracy wielokrotnie spotykałem się z rodzicami, którzy mówili, że nie rozumieją czego ich dzieci chcą i dlaczego się tak zachowują.

Padały zdania, że przecież ona, on do tej pory byli tacy cudowni a "nagle" coś im się stało i ciągle się czepiają, chodzą naburmuszeni i "wybuchają" złością z "byle powodu".

"Wszystko jest w stanie doprowadzić ją, jego do furii".

"Próbujemy różnych rzeczy np. niezwracania uwagi, ale potem są pretensje, że się nie interesujemy"

TAK. Jako rodzice nieraz mamy dość. Przynajmniej ja. "Stajemy na głowie", żeby nasze dzieci miały lepiej niż my, a w zamian są pretensje.

W wielu poradnikach jest napisane, że trzeba pozwalać dzieciom decydować, ale w innych, że to my jesteśmy ich rodzicami i trzeba twardo trzymać się zasad.

Czasem łatwo się pogubić w tym gąszczu porad, tym bardziej jeśli one nie zawsze działają.

NIE ma złotego środka na wychowanie, który możemy dopasować do wszystkich, bo gdyby był to my jako rodzice nie mielibyśmy problemów.

Osobiście jako ojciec dwóch nastolatków 17 i 13 lat i po wielu godzinach pracy z rodzicami moich pacjentów, uważam, że jakieś problemy będą zawsze.

Naszym zadaniem jest je minimalizować i w odpowiedni sposób na nie reagować.

Czasami wystarczy zmienić słownictwo, żeby było trochę lepiej, bo słowa mogą ranić albo wzmacniać i budować trwałe więzi.